Πριν καιρό, με το που άρχισε να γίνεται καθαρό στο περιβάλλον του Πανιωνίου ότι η δοκιμή Κιντή δεν έβγαινε, ένας καλός φίλος μου τηλεφώνησε ότι "άμα σου πω ποιοι κολλάνε του Τσακίρη να πάρουν το μαγαζί, τώρα που καταλαβαίνουν ότι το δίνει, θα βάλεις τα κλάματα!" Η Σκύλλα και η Χάρυβδη, αυτοπροσώπως... ή σχεδόν.
Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ποιο ήταν το τελευταίο, αλλά και το πιο δύσκολο, πράγμα που είχε να κάνει ο Τσακίρης για τον Πανιώνιο. Να βρει άνθρωπο, με τα εξής τρία χαρακτηριστικά. Να 'χει όρεξη ν' ασχοληθεί με την μπάλα, να διασφαλίζει την "επόμενη ημέρα" (και τη μεθεπόμενη) του σωματείου, να μη είναι κακοποιός! Πρακτικά, και τα τρία συγχρόνως, έως αδύνατον...
Είναι, όμως, και το πλέον καθοριστικό για την "υστεροφημία" του. Η ιστορία θυμίζει... κλασικά-εικονογραφημένα. Απ' το ότι ο Τσακίρης ψάχνει "να φύγει για να σωθεί", πράγμα που όλοι στο ελληνικό ποδόσφαιρο κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, το παθαίνουν. Ως το "δειλός και ανυπόληπτος" των μια φορά κι ένα καιρό αγαπημένων του, και προστατευομένων του, Πανθήρων. Πράγμα που επίσης όσοι επιλέγουν να σφιχταγκαλιάζονται, στο τέλος τους συμβαίνει.
Η κατανόηση, της επιθυμίας του Τσακίρη να ξεμπλέξει, είναι εύκολη. Δεν έχει, να περιμένει κάποιο σύνηθες κέρδος. Στοίχημα, δεν ξέρω να παίζει. Δουλειές με το Δημόσιο, δεν ξέρω να έχει. Καριέρα ποδοσφαιροπαράγοντα (όση ένεση κι αν βάρεσε, που αναμφίβολα βάρεσε, με τον Πανιώνιο), δεν φαντάζομαι να 'ταν το παιδικό όνειρό του. Λεφτά, δεν πρόκειται να βγάλει απ' τη μπάλα. Σε λεζάντα (εάν υπήρχε τέτοιο θέμα), ό,τι έγινε έγινε. Και κατέβαλε την πληρωμή, μέσα σ’ ένα βαρέλι που αποδείχθηκε πως, και με δική του ευθύνη, δεν είχε πάτο. Συνεπώς, δεν συντρέχει καμία απ' τις κρατούσες στον περίγυρο "ικανές και αναγκαίες" συνθήκες.
Επίσης εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως, όταν απ' την απογοήτευση είσαι στα καρφιά για να φεύγεις, δεν το κάνεις με... μέθοδο και ψυχραιμία. Κατά κανόνα, το κάνεις με την "όπου φύγει φύγει" διαδικασία και πίσω, που λέει ο λόγος, δεν κοιτάς. Ακριβώς εκεί, ωστόσο, είναι που κρίνονται οι σχέσεις. Όλες οι σχέσεις που εμπεριέχουν ανθρώπους και "πολιτισμό". Στο πώς τελειώνουν. Όχι στο πώς αρχίζουν. Στο χωρισμό. Όχι στο σμίξιμο.
Ο Τσακίρης, σμίγοντας με τον Πανιώνιο, έδωσε πολλά. Υλικά και ηθικά, που ο σύλλογος τα είχε ανάγκη. Απ' την περηφάνια ότι δεν είναι (σε ορολογία UEFA) μία "άκρως διεφθαρμένη" ομάδα, ως το αθλητικό κέντρο στο Κορωπί. Απ' τον "Ρεκόμπα", ως το όραμα του γηπέδου. Απ' το ότι δεν βρέθηκε όλ' αυτά τα χρόνια ποδοσφαιριστής να φύγει απλήρωτος και με προσφυγή, έστω να γκρινιάξει ότι άργησαν μια μέρα τα χρήματα να μπουν στον λογαριασμό, ως το ότι ουδέποτε ο Πανιώνιος προσδέθηκε σαν ουρά σε άρμα ισχυρού.
Αλλ' ο Τσακίρης θα κριθεί "οριστικά", και τρόπον τινά θα καταταγεί στις συνειδήσεις, όχι απ’ το τι έδωσε σμίγοντας. Όσο απ' το τι θα πράξει, χωρίζοντας. Ο Πανιώνιος είναι οργανισμός και φανέλα με αντοχές και παράδοση. Έχει τις αντοχές ακόμη και για την ο-μη-γένοιτο Β' Εθνική, δεν είν' αυτό το (μείζον) θέμα. Την έχει ξαναζήσει στο κάτω-κάτω, έπεσε, σηκώθηκε, επέστρεψε, κι ο Ατρόμητος μάς δίνει το πιο κοντινό παράδειγμα ότι "εάν και εφόσον" ένας υποβιβασμός, αυτός καθαυτός, δεν σημαίνει οπωσδήποτε καταστροφή. Ακόμη κι ένα low budget story, αντίστοιχο του εφετινού μπασκετικού Πανιώνιου με τους (σχεδόν όλους) Έλληνες παίκτες και με τον καλό Έλληνα προπονητή, δεν σημαίνει οπωσδήποτε αποτυχία. Άλλωστε, απ' αυτό που "υπάρχει" σήμερα, τι να 'ναι πιο μεγάλη αποτυχία;
Τίποτα λοιπόν, καλό ή κακό, επιτυχία ή αποτυχία, δεν θα "προσμετρηθεί" στον Τσακίρη όσο τα χέρια στα οποία θα παραδώσει τη σκυτάλη. Το ξέρει αυτό, είναι βέβαιον. Αν και όχι Νεοσμυρνιός, ξέρει καλύτερα κι από Νεοσμυρνιό το ιδιαίτερο κυανέρυθρο DNA. Είναι, άλλωστε, το συμβατό με το δικό του DNA, που σε κάποια φάση της ζωής, αν θέλετε... ωριμάζοντας, τον έκανε ν' "αλλαξοπιστήσει". Κι από χαλαρός Παναθηναϊκός, να βρει το φυσικό του στο να γίνει φόλα Πανιώνιος.
Πηγή: www.contra.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου