Του Μιχάλη Λεάνη
Στην προετοιμασία μιας ομάδας χτίζεται η πίστη .Στις επίσημες αναμετρήσεις χτίζεται η αυτοπεποίθηση. Μόνο έτσι το δέντρο μεγαλώνει από την αρχή με τον κορμό του ίσιο, σαν ένα χέρι τεντωμένο που δείχνει τον ουρανό.
Ο χρόνος πλάθει συνειδήσεις , δοκιμάζει χαρακτήρες και αντοχές. Αν γνωρίζεις από την αρχή τον εαυτό σου πραγματικά τότε δεν κάνεις τον χρόνο εχθρό σου αλλά σύμμαχο σε μια διαδρομή που ο προορισμός και η τελική κατάληξη θα σε εμπνέουν μέχρι το τελευταίο βήμα.
Στον Πανιώνιο όλα ξεκίνησαν σωστά. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής τώρα δώδεκα αγωνιστικές μακριά από την αφετηρία που να μην παραδέχεται ότι από την προετοιμασία ακόμα κατά την διάρκεια δηλαδή εκείνης της άχαρης περιόδου της θεμελίωσης, όλα είχαν μπει σε μια σοφή σειρά από τους κατάλληλους ανθρώπους, ικανούς να μεταδώσουν σωστές ποσότητες ενέργειας και γνώσης σε σώματα έτοιμα να τα δεχθούν.
Τώρα στην ενδέκατη αγωνιστική όλα μοιάζουν λογικά. Ακόμα και οι 21 βαθμοί αλλά και η μοναξιά της τρίτης θέσης, συγκομιδή που αν την επικαλούνταν κάποιος αλαφροΐσκιωτος ή αιθεροβάμων στην αρχή του πρωταθλήματος αβίαστα η ομήγυρη χωρίς πολλά-πολλά θα τον χαρακτήριζε παράλογο και εξωπραγματικό!
Θυμάμαι ακόμα και τώρα την ευφορία που είχε δημιουργηθεί στην ομάδα αλλά και στον κόσμο , μετά το ανεπανάληπτο εκείνο ξεκίνημα , τις τρεις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, άνθρωπο της ομάδας να μου εξομολογείται ότι η ομάδα χρειάζεται επειγόντως μια ήττα, τώρα μάλιστα που είναι νωρίς για να μάθει να διαχειρίζεται κρίσεις και κλυδωνισμούς.
Γιατί μόνο από την σωστή διαχείριση κρίσεων οι ομάδες μεγαλώνουν σωστά διορθώνουν λάθη και αδυναμίες , προσγειώνονται αναγκαστικά για να απογειωθούν ξανά όπως επιβάλλει το πρόγραμμα πτήσεων με απόλυτη σιγουριά και βεβαιότητα ότι όλα πλέον λειτουργούν κανονικά.
Και η ήττα ήρθε. Βαριά και αναπάντεχη η πρώτη για τους πολλούς, από τον Λεβαδειακό για να ακολουθήσουν άλλες τρεις από ΠΑΟΚ ,Ατρόμητο κολλητά και η πιο πικρή από Κέρκυρα.
Αλλά η ομάδα δεν σκόρπισε. Μετά από κάθε στραβοπάτημα , διόρθωνε το βήμα της και συνεχίζοντας να κρατά το κεφάλι ψηλά , κλέβοντας ματιές χαμηλά , έβρισκε τον ρυθμό της για να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Έτσι ο Πανιώνιος απέκτησε ωριμότητα και σύνεση. Δεν ντύθηκε με ρούχα μεγαλύτερα από το μέγεθος του που θα τον έκαναν να μοιάζει με μικρομέγαλο, δεν βιάστηκε να μεγαλώσει γιατί όλοι τους γνώριζαν μέσα τους βαθιά ότι αυτό που λαχταράνε και προσδοκάνε είναι φυσικό και επόμενο να έρθει αν επιδείξουν εγκράτεια και υπομονή. Έτσι και έγινε, με αποτέλεσμα τέσσερεις αγωνιστικές πριν την συμπλήρωση του πρώτου γύρου όλοι να θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό ο Πανιώνιος να φιγουράρει στις τρεις πρώτες θέσεις. Αυτό το απόλυτα φυσιολογικό είναι η πρώτη μεγάλη νίκη του συλλόγου !!!
Παίκτες , προπονητές ακόμα και η περιβόητη πλατεία γνωρίζουν πλέον μετά από χρόνια ότι η ομάδα αυτή έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει. Από ετερόφωτο αστεράκι ανάμεσα στα τόσα άλλα στο αχανές σύμπαν να μεταμορφωθεί σε αυτόφωτο αστέρι σημείο αναφοράς στον ουράνιο θόλο.
Η διοίκηση ξέρει επιτέλους τι θέλει και το κυριότερο τι δεν θέλει και τι δεν χρειάζεται για να χαλάσει η συνταγή. Δεν μιλάει, δεν εμφανίζεται σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα(από την αρχή της περιόδου δεν έχω ακούσει ή δει ούτε ένα παράγοντα να ρητορεύει δημόσια), έχεις την αίσθηση ότι η ομάδα διοικείται από ένα σύνολο αόρατων παραγόντων αλλά η συνέχεια και η συνέπεια που επιδεικνύει ο Πανιώνιος μόνο αόρατους δεν τους καθιστά.
Τα ίδια ισχύουν για τον προπονητή . Σεμνός και αποστασιοποιημένος από τα κοινά περιμένει το τέλος ή την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί στη σκηνή δίνοντας το παράδειγμα σε όλους. Ακόμα και οι παίκτες όταν τοποθετούνται το κάνουν με ένα τρόπο λιτό και σεμνό.
Οι ποδοσφαιριστές που οι φίλοι της ομάδας τους νοιώθουν κοντά τους είναι δικά τους παιδιά είναι η περιουσία του συλλόγου που όλα αυτά τα χρόνια δε εκτιμήθηκε σωστά!
Και τέλος η πλατεία, ο κόσμος που έπαψε να πετάει στα σύννεφα. Τώρα ξέρουν μετά από πολλά ότι τα σύννεφα είναι ένα μπιμπελό στον ουρανό για να τον ομορφαίνει και πως δεν χρειάζεται να πετάξεις τόσο ψηλά για να αισθάνεσαι ευτυχισμένος. Φτάνει να μπορείς να πεταχτείς λίγο από το έδαφος για να πανηγυρίσεις!!
Δημοσιεύθηκε στην SportDay
Στην προετοιμασία μιας ομάδας χτίζεται η πίστη .Στις επίσημες αναμετρήσεις χτίζεται η αυτοπεποίθηση. Μόνο έτσι το δέντρο μεγαλώνει από την αρχή με τον κορμό του ίσιο, σαν ένα χέρι τεντωμένο που δείχνει τον ουρανό.
Ο χρόνος πλάθει συνειδήσεις , δοκιμάζει χαρακτήρες και αντοχές. Αν γνωρίζεις από την αρχή τον εαυτό σου πραγματικά τότε δεν κάνεις τον χρόνο εχθρό σου αλλά σύμμαχο σε μια διαδρομή που ο προορισμός και η τελική κατάληξη θα σε εμπνέουν μέχρι το τελευταίο βήμα.
Στον Πανιώνιο όλα ξεκίνησαν σωστά. Δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής τώρα δώδεκα αγωνιστικές μακριά από την αφετηρία που να μην παραδέχεται ότι από την προετοιμασία ακόμα κατά την διάρκεια δηλαδή εκείνης της άχαρης περιόδου της θεμελίωσης, όλα είχαν μπει σε μια σοφή σειρά από τους κατάλληλους ανθρώπους, ικανούς να μεταδώσουν σωστές ποσότητες ενέργειας και γνώσης σε σώματα έτοιμα να τα δεχθούν.
Τώρα στην ενδέκατη αγωνιστική όλα μοιάζουν λογικά. Ακόμα και οι 21 βαθμοί αλλά και η μοναξιά της τρίτης θέσης, συγκομιδή που αν την επικαλούνταν κάποιος αλαφροΐσκιωτος ή αιθεροβάμων στην αρχή του πρωταθλήματος αβίαστα η ομήγυρη χωρίς πολλά-πολλά θα τον χαρακτήριζε παράλογο και εξωπραγματικό!
Θυμάμαι ακόμα και τώρα την ευφορία που είχε δημιουργηθεί στην ομάδα αλλά και στον κόσμο , μετά το ανεπανάληπτο εκείνο ξεκίνημα , τις τρεις νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, άνθρωπο της ομάδας να μου εξομολογείται ότι η ομάδα χρειάζεται επειγόντως μια ήττα, τώρα μάλιστα που είναι νωρίς για να μάθει να διαχειρίζεται κρίσεις και κλυδωνισμούς.
Γιατί μόνο από την σωστή διαχείριση κρίσεων οι ομάδες μεγαλώνουν σωστά διορθώνουν λάθη και αδυναμίες , προσγειώνονται αναγκαστικά για να απογειωθούν ξανά όπως επιβάλλει το πρόγραμμα πτήσεων με απόλυτη σιγουριά και βεβαιότητα ότι όλα πλέον λειτουργούν κανονικά.
Και η ήττα ήρθε. Βαριά και αναπάντεχη η πρώτη για τους πολλούς, από τον Λεβαδειακό για να ακολουθήσουν άλλες τρεις από ΠΑΟΚ ,Ατρόμητο κολλητά και η πιο πικρή από Κέρκυρα.
Αλλά η ομάδα δεν σκόρπισε. Μετά από κάθε στραβοπάτημα , διόρθωνε το βήμα της και συνεχίζοντας να κρατά το κεφάλι ψηλά , κλέβοντας ματιές χαμηλά , έβρισκε τον ρυθμό της για να καλύψει το χαμένο έδαφος.
Έτσι ο Πανιώνιος απέκτησε ωριμότητα και σύνεση. Δεν ντύθηκε με ρούχα μεγαλύτερα από το μέγεθος του που θα τον έκαναν να μοιάζει με μικρομέγαλο, δεν βιάστηκε να μεγαλώσει γιατί όλοι τους γνώριζαν μέσα τους βαθιά ότι αυτό που λαχταράνε και προσδοκάνε είναι φυσικό και επόμενο να έρθει αν επιδείξουν εγκράτεια και υπομονή. Έτσι και έγινε, με αποτέλεσμα τέσσερεις αγωνιστικές πριν την συμπλήρωση του πρώτου γύρου όλοι να θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό ο Πανιώνιος να φιγουράρει στις τρεις πρώτες θέσεις. Αυτό το απόλυτα φυσιολογικό είναι η πρώτη μεγάλη νίκη του συλλόγου !!!
Παίκτες , προπονητές ακόμα και η περιβόητη πλατεία γνωρίζουν πλέον μετά από χρόνια ότι η ομάδα αυτή έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει. Από ετερόφωτο αστεράκι ανάμεσα στα τόσα άλλα στο αχανές σύμπαν να μεταμορφωθεί σε αυτόφωτο αστέρι σημείο αναφοράς στον ουράνιο θόλο.
Η διοίκηση ξέρει επιτέλους τι θέλει και το κυριότερο τι δεν θέλει και τι δεν χρειάζεται για να χαλάσει η συνταγή. Δεν μιλάει, δεν εμφανίζεται σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα(από την αρχή της περιόδου δεν έχω ακούσει ή δει ούτε ένα παράγοντα να ρητορεύει δημόσια), έχεις την αίσθηση ότι η ομάδα διοικείται από ένα σύνολο αόρατων παραγόντων αλλά η συνέχεια και η συνέπεια που επιδεικνύει ο Πανιώνιος μόνο αόρατους δεν τους καθιστά.
Τα ίδια ισχύουν για τον προπονητή . Σεμνός και αποστασιοποιημένος από τα κοινά περιμένει το τέλος ή την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί στη σκηνή δίνοντας το παράδειγμα σε όλους. Ακόμα και οι παίκτες όταν τοποθετούνται το κάνουν με ένα τρόπο λιτό και σεμνό.
Οι ποδοσφαιριστές που οι φίλοι της ομάδας τους νοιώθουν κοντά τους είναι δικά τους παιδιά είναι η περιουσία του συλλόγου που όλα αυτά τα χρόνια δε εκτιμήθηκε σωστά!
Και τέλος η πλατεία, ο κόσμος που έπαψε να πετάει στα σύννεφα. Τώρα ξέρουν μετά από πολλά ότι τα σύννεφα είναι ένα μπιμπελό στον ουρανό για να τον ομορφαίνει και πως δεν χρειάζεται να πετάξεις τόσο ψηλά για να αισθάνεσαι ευτυχισμένος. Φτάνει να μπορείς να πεταχτείς λίγο από το έδαφος για να πανηγυρίσεις!!
Δημοσιεύθηκε στην SportDay
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου